I to w tym filmie jest najpiekniejsze. Nie ma łzawych scen Vincenta z jego matka- znamy to tylko z rozmow. Nie ma traumatycznych scen wiazania pasami czy lezenia w kaftanach. Nie ma przemocy.
Jest za to film pokazujacy powazne psychiczne schorzenia dotykajace ludzi, ktorzy bedac w jednym miejscu i w jednym czasie, postanawiaja zrobic cos razem. Teoretycznie powinno ich sie potepiac, bo ukradli samochod, samodzielnie opuscili klinike, przerwali terapie- czytaj przerwali czyjas prace nad ich zdrowiem, ale film jest tak wyrezyserowany, ze ich sie nie potepia. Kibicuje sie im, bo pomimo chorob wzbudzaja sympatie. Maja przyziemnie marzenie- bo jak nazwac wyjazd nad morze? To rutynowa czynnosc milionow Polakow kazdego roku.
Mnie ten film urzekl prostotą, brakiem traumatycznych scen, genialna muzyka, pieknymi zdjeciami (zwlaszcza gor), dobra gra aktorska glownych bohaterow i swoista naturalnoscia. Prezentuje szereg waznych wartosci, jak chocby pragnienie wolnosci, szukanie relacji z ludzmi, nawiazywanie przyjazni, proby pogodzenia sie z wlasnymi ulomnosciami, ktore niestety w wielu ludziach wciaz jeszcze wywoluja szyderczy smiech.