W filmie widzimy Romy ze znanych zdjęć Lebecka. Marie wcieliła się w nią genialnie - jest nie tylko uderzająco do niej podobna pod względem wizualnym, ale też świetnie naturalnie naśladuje jej sposób bycia (mimikę, gesty, sposób mówienia). Widzimy zatem Romy. Jej urodę, kruchość, niepewność, depresję przeplataną radością, uzależnienie, lęk. To moment tuż przed śmiercią jej ukochanego syna. Dla mnie jest to obraz kompatybilny z tym, co możemy przeczytać w biografiach, zobaczyć w wielu scenach filmów z Romy, usłyszeć od jej przyjaciół. Podobny do innego filmowego wywiadu z lat 60., w którym 27-letnia wówczas Romy opowiada o swoim życiu ("Portrait eines Gesichts"). Już wtedy widać było, że nie jest szczęśliwa i przejawia skłonności do depresji i uzależnień. Już wtedy sprawiała wrażenie zagubionej i niepewnej. To zupełnie inna Romy niż ta, którą znamy ze słodkich filmów z lat 50. Wracając do "3 dni w Quiberon", wprawdzie córka Romy, Sarah Biasini, zdecydowanie odcina się od tego filmu, to osobiście nie widzę w nim nic zdrożnego ani szkalującego Romy. Przecież to ona sama pozowała do zdjęć w trudnym stanie psychicznym, udzieliła wtedy osobistego wywiadu. Gdyby tego nie chciała, nie zrobiłaby tego. Tak sądzę. W filmie mamy mnóstwo epizodów, o których dotąd można było jedynie tylko poczytać. Czy film przedstawia w 100% prawdę, pewnie się już nie dowiemy. Jako wierna fanka Romy jestem poruszona tym filmem i będę do niego wracać.